//कामना डायस्पोरिक महाकाब्यको//

//कामना डायस्पोरिक महाकाब्यको//

हर बिहान म आँखा खोल्छु
एउटा न्यास्रो ओच्छ्यानमा
बैराग्यको च्यादर भित्रबाट
हाइ काढ्छु अनी..
श्रीगणेश गर्छु अभ्यस्त दैनिकिहरु
नमिठो उच्छ्वासमा ,,

दिन उम्केर जवान हुँदा,
पाताले थुम्को हेर्दै
सगरमाथाको न्यास्रो मेटाउन खोज्छु र
मृतसागरको सतहमा
आफ्नै आकृतिहरु खोज्नेगर्छु
सहसा ,,आँखाहरु चिसिन्छन्
परदेशको नमिठो अनुभूतीमा..

शनै शनै ,
आत्मियता बढेझैँ लाग्छ दुरिमा
प्रगाढता बाक्लिँदै
हृदयका घडा छचल्किन्छन्
मातृभूमीको न्यानो उष्मा मनको पुलेसोमा
म लेख्न बस्छु 'देश प्रेम' काब्यकथा
लमतन्न... भूमध्यसागरको किनारमा,

खेस्रा कागज संगको प्रेमालाप
पस्छु साहित्यको शयनकक्ष
अनी ,
उस्तै लाग्छन् 'ती' हिमाल 'यी' थुम्का
बिस्तारै धमिलिंदै जान्छ
'परदेश' को धर्सो।
बाँकी,
एकाग्रता,आत्मियता,तन्मयता
आकार लिनथाल्छ स्नेह
प्रादुर्भाव हुनथाल्छ प्रेम
म बत्तिन्छु कलम सङ्गै
खररररर खर् खर् खर्
.........
ओह! म हराउंछु ,,
अन्तर्मन् को गहिराइमा
ब्यग्रित कामना गर्छु..
जन्मियोस एक "डायस्पोरिक" महाकाब्य
म चढाउंछु सगरमाथाको शिरमा ।।।